Op 21 februari 2017 hebben wij definitief afscheid moeten nemen van haar.
Broer Jac schreef bij die gelegenheid een korte levensloop.
Als verloskundige hielp ‘Mw. Veltmeijer’ bijna 5000 kinderen op de wereld;
als tante/pleegmoeder zorgde ze voor de kinderen van haar overleden zus.
Corine had een geborgen jeugd tot de tweede wereldoorlog uitbrak, toen ze
het bombardement op Rotterdam meemaakte. De hongerwinter hakte er voor
haar als 15-jarige zwaar in. Maar vooral het leed dat ze zag dat de Joden
werd aangedaan, heeft haar diep geraakt en wantrouwig gemaakt. Ze droeg
‘levenslang’ de ervaring mee dat mensen ook de verkeerde kant kunnen kiezen
en elkaar de dood in kunnen drijven. Hier ontstond haar weerzin tegen het
onnadenkend volgen van charismatische figuren. Je verbond je niet aan
verenigingen waar je volgens haar geacht werd slaafs loyaal gedrag te
vertonen, zoals padvinderij of studieverenigingen. Ze vond dat je je weg
moest kunnen vinden met eigen te verantwoorden keuzen.
De zorg voor de vijf pleegkinderen kwam voort uit het lot van haar zus
Elisabeth. Die huwde een in haar ogen ‘verkeerde man’. Op de opluchting
van hun scheiding, volgde de onverwachte dood van Elisabeth. Nog net niet
28 jaar beloofde ze haar zus ‘voor de kinderen te zorgen’. Het wrong alleen
als een huwelijkskandidaat langs kwam en ze de onoverbrugbare voorwaarde
stelde ‘de kinderen’ mee te willen nemen. Ze ‘telde haar zegeningen’ en vond
vooral ook een uitweg in haar werk als toegewijd en deskundig verloskundige.
Ze werd de beste ‘Oma’ van de wereld.
Rond haar veertigste kreeg ze de diagnose borstkanker, in een tijd waarin nog
rigoureus operatief werd ingegrepen. Het gaf haar de gedachte dat ze niet ouder
zou worden dan 60 jaar. Haar weg vond ze door meer de dag te gaan plukken.
Met haar tachtigste kreeg ze macula degeneratie. Een oogziekte die haar
gezichtsvermogen steeds ernstiger ging belemmeren, naast pijn van versleten
heupen, paniek bij kortademigheid, een tia. ‘Angst essen Seele auf’. Angst
voor pijn, voor blindheid, om de regie uit handen te moeten geven en om wat
er in de wereld gebeurt. Ze ervoer haar situatie steeds meer als ondragelijk
lijden en verlangde naar het einde. Corine vond ook hier haar eigen weg.
Jac König
